Corona-uitvaarten

We zitten na langere tijd niet eindelijk een keer op het terras. We hebben ruim de tijd gepland want we weten als we eenmaal aan de praat zijn vliegt de tijd voorbij.

Een van de onderwerpen die voorbij komt is afscheid nemen in corona-tijd. En ik vertel over de mooie dingen die ontstonden, over de intimiteit die er was en de ruimte daarmee om eerst je eigen pijn te voelen en dan pas te delen.

Het blijft even stil. Ik wacht, voel dat er iets komen gaat.

Ja, ik hoor dat ook, die mooie dingen, zegt ze.

Maar er is wel ook een andere kant.

Ik blijf stil.

En dan vertelt ze; hoe het voor haar was. Dat nu in kleine kring haar vrienden er niet konden zijn, de mensen die haar zouden steunen en dat nu ook willen, maar de ervaring van het afscheid missen. Dat maakt het anders, dat maakt het voor die lieve steunende mensen om haar heen ergens toch meer op afstand. Een afstand die ook na de ceremonie bleef omwille van de maatregelen en het beschermen van kwetsbare ouders voor wie je mantelzorger bent.

Klein en besloten kan heel mooi zijn, als het je keuze is, besluit ze.

Ik luister en ben ook na ons gesprek van binnen nog een lange tijd stil.

Het is mijn kracht om altijd de mogelijkheden te zien, om te zien wat er wel kan en daarmee aan de slag te gaan.

Het is mijn opdracht om de pijn te laten zijn van wat ik niet veranderen kan.

En dan stil luisteren, dichtbij zijn. Met mijn hart en geloof me dat is soms harder werken dan hard werken.

Wil jij hieronder delen hoe het voor jou was?