Hoog bezoek

In alle jaren uitvaarten begeleiden heb ik al wel wat bijzondere gasten mogen ontvangen. Die keer dat ik me voorstelde en niemand zijn naam terug zei; dat waren bekende voetballers die gewend waren dat de ander hen wel kende. Bij mij duurde het even overigens.

Er was ooit een bloemstuk, gebracht door de bode van de koning. Er waren burgemeesters en BN-ers. En ze kregen dezelfde aandacht als de familie die mijn hoofdpersoon was rondom het afscheid dat we moesten nemen van een van hen.

Dat maakt het werk ook zo bijzonder; ik kom overal. In elke wijk, aan iedere tafel en het verhaal van mensen boeit me, niet de titel of de grootte van hun huis.

Toch kan ik nog steeds verrast worden door een bijzondere gast en het verhaal van 1 van hen deel ik graag.

Haar zus is overleden. Een heel bijzondere zus, net zoals zij een bijzonder meisje is. Het duurt ongeveer 5 seconden voor ik hen allebei in mijn hart sluit.

Met hun ouders en haar praten we over de uitvaart; hoe dat gaat,wat je wil, dat er veel kan en vooral dat alle vragen mogen.

Nou dat heeft ze goed begrepen. Niks is gek en je mag alles vragen. En zo komt op de dag van de uitvaart een heel bijzondere eregast mee. Dat is niet haar fijne meester die haar thuis opzoekt en ook naar haar zus komt kijken zodat ze haar ervaring makkelijker kan delen later. Hij is er ook hoor, maar hem bedoel ik niet.

Ook bedoel ik niet de zorghelden die om dit gezin heen staan, die ook na de uitvaart laten zien dat ze deel zijn gaan uitmaken van dit gezin.

Nee, de eregast, een die ik nooit nooit ga vergeten; dat is Billy.

Want als je zoiets moet doen als afscheid nemen van je zus, dan heb je alle hulp en steun nodig die er is. En dan moet je zo geliefde hamster, die altijd luistert, die er altijd is, dus ook mee!