Lars

Het is zondagmorgen 6 december.

Na een heel gezellige pakjesavond thuis de avond ervoor rijd ik naar een huis waar het vast minder fijn is geweest.

De tafel zit vol mensen en één jongentje loopt rond zonder me aan te kijken.

Zijn vader is overleden. Toch wel heel onverwacht. Hij was juist weer opgeknapt na een lange en moeilijke periode in het ziekenhuis.

Nu ging het goed. Controles maar ook weer sporten, schilderen als hobby en vooral ook genieten van thuis zijn voor zijn zoon van 9.

Wat een griepje leek bleek een ernstig virus dat zijn dood veroorzaakte.

43 jaar.

Samen al een zoontje verloren rond de geboorte en nu bleven moeder en zoon samen over.

De sfeer aan tafel was bedrukt, het verhaal groot en zwaar. De jongen liep wat rond maar zocht duidelijk geen contact met me. Ik liet hem maar even.

Ergens in dat gesprek staat het huis opeens te trillen van de muziek. Die komt van boven. Ze vertellen me dat Lars oefent voor DJ, hij heeft van papa een draaitafel gekregen.

Als het gesprek verder gaat en de jongen weer even beneden komt en iets aan zijn moeder vraagt zeg ik; Lars, ik heb gehoord dat ik woensdag een hele vette uitvaart heb.

Mijn dochter zou zeggen, mam niet cool doen als je het niet bent, bedenk ik me meteen.

Lars kijkt me aan en zegt; hoezo, waarop ik antwoord dat ik een echte DJ heb.

Hij en de anderen reageren nog niet en ik pak het gesprek weer op alsof er niks is gebeurd. Even later komt hij weer naar binnen en vraagt aan zijn moeder of dat echt zo is. Ze kijkt me vragend aan, ik heb immers nog met niemand gesproken over mijn plan.

Ik vraag Lars of hij niet voor papa zou willen optreden…

Ja, maar dan moeten al mijn spullen mee zegt hij aarzelend en ik zeg dat er genoeg mensen zijn die hem nu een beetje zielig vinden en dat best willen doen.

Opeens is hij druk op de laptop, zoekt een nummer uit en kijkt me steeds meer aan als hij iets wil vragen.

Thuis regel ik via een vrouw die ik ken van de uitvaart van haar man dat er een t-shirt wordt gemaakt met een DJ en zijn nieuwe naam erop. Want bij DJ zijn hoort wel een coole naam en als je papa Pedro heet is DJ Lars Pedro supercool.

Op de dag van de uitvaart bouwen we alles op.

Zijn moeder heeft de moed om naast haar eigen verdriet dit optreden ruimte geven al is het misschien wat ongebruikelijk. Ook als ik haar later ontmoet zie ik hoe ze steeds heen en weer beweegt tussen wat zij nodig heeft en de behoefte van haar zoon.

De dienst begint en tegen het einde vraag ik de klasgenootjes en vriendjes van Lars naar voren. Ze zitten op de grond als ik vertel dat je best een beetje verandert als je papa dood gaat. Dat je dan soms verdrietig bent en gelukkig ook nog steeds kan voetballen en blij zijn. Dat je nog steeds ondeugend en stout kan zijn. Dat je niet altijd ziet wat er verandert bij iemand, maar dat we het vandaag bij Lars wel zien.

Hij krijgt zijn t-shirt en neemt plaats achter de draaitafel. De verlegen jongen steelt de show, handen in de lucht en hij geniet van dit moment. De mensen in de aula klappen mee en de ontroering en ontlading is voelbaar aanwezig. Ik ben blij met waterproof mascara.

Marion Jebbink, afscheidsfotografe legt het moment vast en die foto zegt meer dan ik kan beschrijven.

Een paar maanden later houdt Lars zijn spreekbeurt over DJ’s . Ik mag hem bij hem thuis eerst horen en laat van deze foto 50 kaarten drukken zodat hij, kind met een overleden vader, handtekeningen kan uitdelen als DJ.

Met toestemming van moeder en Lars deel ik dit verhaal en deze foto die laat zien dat je van een droevig afscheid ook een waardevolle herinnering kan maken.