Verdriet op de thee

Vandaag huist er verdriet in mij,
het ging gisteren al mee naar bed.
Ik weet niet van waar het komt
of wie het in mijn agenda heeft gezet.

Ik zat er echt niet op te wachten,
ze kwam als ongenode gast,
maar of ik het nou wil of niet dat maakt niet uit,
ze komt zelden echt gepast.

Eerst dacht ik ga toch weg,
wat moet ik nou met jou,
ik ken je wel, ik weet het echt,
maar waarom kom je precies nou?

Maar ja dat denken helpt niet,
ze is er gewoon af en toe,
en van tegen haar blijven vechten
word ik alleen maar moe.

Dus ik stak een kaarsje aan
en zei goh daar ben je weer,
ik moet weer even wennen
maar herinner me de vorige keer.

Als ik echt naar jou durf te kijken
en je welkom heet als deel van mij,
dan mag er diep van binnen weer iets stromen
en dan komt je warmte vrij.

Dus ga maar even zitten,
dan drinken we samen thee
en zijn gewoon weer even stil,
is dat een goed idee.

Verdriet dat komt en gaat,
ik draag het met me mee
en als ze dan heel zacht haar liefde geeft
kunnen we weer verder, alle twee.